I DON'T GIVE A FUCK.

Pamiętam tamte lata, pamiętam jak dążyłam do bycia choć trochę inna niż potencjalna dziewczyna, pragęłam wyodrębnienia swojej indywidualności poprzez to, co zakładam. Być może za mocno, może zbyt infantylnie i z wielką naiwnością, jednak pokładałam w tym dążeniu wielkie nadzieje. To nie łatwe, kiedy mieszka się w małym miastuniu, a na codzień ma się do czynienia z ciężko myślącymi ludźmi(szczególnie w szkole), którzy nie raz wytykali palcami. Dziwiącymi się na widok wystającego minimalnie pośladka, cięższych butów latem, na widok innego niż zwykle koloru włosów(niektóre dziewczyny są freekami;)), a nawet opalenizny z solarium (choć była delikatna) i różnych innych rzeczy. Dla masy to banały albo chociaż codzienność, ale bynajmniej nie tutaj, tutaj jest ciężko. Można ucierpieć, kiedy jest się słabszym psychicznie, to toksyczni ludzie, z wąskim rozumkiem tzw. wąskotorowcy.

Natomiast u innych (m.in. u mnie) wyzwala to totalnie odwrotne zachowania, nakręcali mnie, więc mieli o czym debatować.

Te 4 lata szkoły średniej dużo wniosły do mojego życia, nie tyle pod względem kształcenia nad czym ubolewam (choć dyplom otrzymałam), ponieważ poziom jest naprawdę niewysoki, dlatego też jeżeli ktoś myśli o rozwijaniu własnej osoby, musi włożyć w to dużo serca i samozaparcia, kopnąć się w tyłek, usiąść i czytać, pytać, działać- inaczej jesteś przeciętniakiem z wiedzą bogatą w luki. Chociaż i to jest poczytywane przez resztę jako "lizanie tyłka"- nie możesz wiedzieć więcej niż oni;).

Z chwilą rozpoczęcia I kl miałam 16 lat, byłam nieświadomą niczego dziewczynką, nieodporną na ludzką głupotę, totalnie nie biorącą pod uwagę, że ktoś może nie lubić drugiej osoby ot tak. Już po kilku miesiącach dotarło to do mnie, a to i tak szybko zważywszy  na moją obojętność względem całej reszty (a także wszystkich przedmiotów, prócz historii).

Mam wrażenie, że to wszystko działo się za moimi plecami. Generalnie po ukończeniu szkoły tak naprawdę dowiedziałam się jakie emocje wywoływałam u innych jednostek. U jednej laski tak skrajne, że kiedy dowiedziała się, że będziemy w jednej klasie rozpłakała się mamie i powiedziała "ja nie chce, bo ona tam chodzi" . Być może dlatego, że mój tata uprawia mroczny zawód :D. W III kl zdałam sobie sprawę, że Kinga z I kl to już nie ta sama osoba. Dorosłam, uzmysłowiłam sobie wiele rzeczy, zaczęłam pytać, a nie uciekać i przyjmować głupie oskarżenia, nie buntowałam się bezsensownie- argumentowałam odpowiedź. Uspokoiłam to coś, co wrzeszczało, zakłócając trzeźwość myślenia i wypowiedzi. Szkoła średnia to dobra szkoła życia, daje wiele do myślenia. Choć nie mogę zaprzeczyć, że spotkałam kilku naprawdę fajnych ludzi, dzięki którym również nauczyłam się dużo.

Zawsze miałam w głowie słowa mojej mamy "nigdy nie patrz na innych", i tak było-starałam się obrać swoją drogę, nieważne ile błędów popełniłam i czy zawsze szłam swoją własną, ważne, że dziś jest tak w 100%.

I wcale nie mam na myśli ubioru, jednak to również pozwala zaznaczyć indywidualność. Mówię raczej o tym, co w głowie. Aby osiągnąć cel, mieć to, czego się chce, człowiek musi mieć swoją własną drogę. Nie może biec za resztą stada, które pewnie nawet nie wie dokąd biegnie. Nie może wiecznie się bać i myśleć, że inni są lepsi, bo to nigdzie go nie zaprowadzi, przeciwnie- cofnie.